Flaga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

 

Flaga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii znana jako Union Jack składa się z trzech krzyży:

- krzyż Świętego Jerzego, patrona Anglii,

- krzyż Świętego Andrzeja, patrona Szkocji,

- krzyż Świętego Patryka, patrona Irlandii Północnej.

Święty Dawid jest patronem Walii.

Flaga brytyjska w pierwszej wersji z 1603 roku powstała w efekcie połączenia unią personalną Anglii i Szkocji. W 1801 roku dodany został krzyż Północnej Irlandii jako trzeci - Świętego Patryka. Podstawowa wersja flagi zwana Union Flag lub Union Jack była używana przede wszystkim jako proporzec w marynarce wojennej. Jednocześnie od początku XIX wieku zaczęła być używana także na lądzie jako flaga wojenna.

Traktowanie Union Jack jako flagi narodowej Wielkiej Brytanii i Brytyjczyków zaczęło się dopiero w okresie panowania królowej Wiktorii w końcu XIX wieku.

 

Flaga Stanów Zjednoczonych Ameryki

 

Flaga Stanów Zjednoczonych Ameryki składa się z trzynastu równej wysokości poziomych pasów, na przemian czerwonych i białych (czerwony na początku i końcu). W lewym górnym rogu flagi znajduje się niebieski kanton z pięćdziesięcioma pięcioramiennymi białymi gwiazdami. Są one rozmieszczone w dziewięciu poziomych rzędach po 6 (na górze i dole) i 5 gwiazd przemiennie. 50 gwiazd symbolizuje 50 stanów amerykańskich, zaś 13 pasów – 13 pierwotnych kolonii.

Flaga USA jest potocznie zwana Stars and Stripes (Gwiazdy i pasy).

14 czerwca każdego roku Stany Zjednoczone Ameryki obchodzą Święto Flagi.

W roku 1777 podczas wojny o niepodległość Amerykańska flaga została wywieszona po raz pierwszy w stanie Maryland.

Instytucje publiczne wywieszają flagę przez cały rok, natomiast mieszkańcy USA tylko podczas Świąt Narodowych.